Nieadaptacyjne Tryby Rodzicielskie odzwierciedlają zinternalizowane figury rodzica bądź innych znaczących osób z okresu dzieciństwa. Kiedy pacjenci znajdują się w tych trybach, traktują siebie tak, jak kiedyś traktowali ich rodzice. W zależności od dziecięcych doświadczeń, najczęściej karzą się za wyrażanie potrzeb lub popełnianie błędów (Karzący Rodzic), bądź wywierają na sobie presję, by spełniać nierealistyczne wysokie wymagania (Wymagający Rodzic).

Karzący Krytyk 
Ogranicza, krytykuje, karze siebie samego lub innych. Pacjent jest wobec samego siebie agresywny, nietolerancyjny, niecierpliwy i niewybaczający. Zawsze jest samokrytyczny i czuje się winny. Wstydzi się swoich błędów i wierzy, że musi być za nie surowo ukarany. Tryb ten jest odzwierciedleniem tego, w jaki sposób rodzice (lub jeden z rodziców) albo inne ważne osoby mówiły do pacjenta w celu deprecjonowania, lekceważenia lub karania go.

Wymagający Krytyk
Wiąże duże oczekiwania z innymi ludźmi i nakłada na nich szczególną odpowiedzialność. Wywiera presję na siebie i innych by sprostać tym wymaganiom. Pacjent czuje, że musi wypełniać surowe, rygorystyczne normy, reguły i wartości. Musi być skrajnie efektywny w ich realizowaniu. Wierzy, że cokolwiek robi nie jest wystarczająco dobre i że musi bardziej się starać. Dlatego dąży do najwyższych standardów, aż efekt będzie perfekcyjny, kosztem odpoczynku i przyjemności. Prawie nigdy nie jest zadowolony z rezultatów.